Ο Μηχανισμός Καθαρής Ανάπτυξης ως εθελοντικός μηχανισμός και η συμβολή του στη μείωση εκπομπών ρύπων πέρα από το πλαίσιο του υποχρεωτικού εμπορίου ρύπων.
Η Διακυβερνητική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) ανέπτυξε μια πρόταση πίστωσης άνθρακα[1] για τη μείωση των παγκόσμιων εκπομπών άνθρακα σε μια συμφωνία του 1997 γνωστή ως πρωτόκολλο του Κιότο[2]. Η συμφωνία έθεσε δεσμευτικούς στόχους μείωσης των εκπομπών για τις χώρες που την υπέγραψαν. Μια άλλη συμφωνία, γνωστή ως Συμφωνίες του Μαρακές, διευκρίνισε τους κανόνες για το πώς θα λειτουργούσε το σύστημα. Στη συνέχεια, το πρωτόκολλο του Κιότο χώρισε τις χώρες σε βιομηχανικές και αναπτυσσόμενες οικονομίες. Οι βιομηχανικές χώρες, λειτουργούσαν στη δική τους αγορά εμπορίας εκπομπών. Εάν μια χώρα εξέπεμπε λιγότερο από την ποσότητα-στόχο των υδρογονανθράκων, θα μπορούσε να πωλήσει τις πλεονάζουσες πιστώσεις της σε χώρες που δεν πέτυχαν τους στόχους της σε επίπεδο Κιότο, μέσω συμφωνίας αγοράς μείωσης των εκπομπών (ERPA).
Ο Μηχανισμός Καθαρής Ανάπτυξης (Clean development mechanism)
Ο μηχανισμός καθαρής ανάπτυξης (CDM), που ορίζεται στο άρθρο 12 του πρωτοκόλλου Κιότο, επιτρέπει σε μια χώρα με δέσμευση μείωσης των εκπομπών ή περιορισμού των εκπομπών βάσει του πρωτοκόλλου του Κιότο (παράρτημα Β μέρος) να εφαρμόσει ένα έργο μείωσης των εκπομπών στις αναπτυσσόμενες χώρες. Τα έργα αυτά μπορούν να κερδίσουν πιστώσεις μείωσης των πιστοποιημένων εκπομπών (CER) [3], καθεμία από τις οποίες ισοδυναμεί με έναν τόνο CO2, οι οποίες μπορούν να συνυπολογιστούν για την επίτευξη των στόχων του Κιότο.
Ο μηχανισμός θεωρείται από πολλούς ως πρωτοπόρος. Είναι το πρώτο παγκόσμιο, περιβαλλοντικό επενδυτικό και πιστωτικό σύστημα του είδους του, το οποίο παρέχει ένα τυποποιημένο μέσο αντιστάθμισης εκπομπών, Ο μηχανισμός ενθαρρύνει τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη μείωση των εκπομπών, παρέχοντας παράλληλα στις βιομηχανικές χώρες κάποια ευελιξία στον τρόπο με τον οποίο εκπληρώνουν τους στόχους μείωσης ή περιορισμού των εκπομπών.
Στη συνέχεια, έλαβε χώρα η τη Συμφωνία του Παρισιού[4] για την ενίσχυση και την επικαιροποίηση των κλιματικών στόχων. Περισσότερα από 190 έθνη υπέγραψαν τη Συμφωνία του Παρισιού του 2015, η οποία θέτει επίσης πρότυπα εκπομπών και επιτρέπει την εμπορία εκπομπών. Οι ΗΠΑ αποχώρησαν από την εν λόγω συμφωνία το 2017, αλλά στη συνέχεια επανενώθηκαν τον Ιανουάριο του 2020 υπό τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.
Στη σύνοδο κορυφής cop26 της Γλασκώβης, οι διαπραγματευτές στη σύνοδο κορυφής τον Νοέμβριο του 2021 ενσωματώθηκαν σε συμφωνία με την οποία σχεδόν 200 χώρες εφάρμοσαν το άρθρο 6 της Συμφωνίας του Παρισιού του 2015, επιτρέποντας στα κράτη να εργαστούν για την επίτευξη των κλιματικών στόχων τους αγοράζοντας πιστώσεις αντιστάθμισης που αντιπροσωπεύουν μειώσεις εκπομπών από άλλες χώρες. η συμφωνία ενθαρρύνει τις κυβερνήσεις να επενδύσουν σε τεχνολογική υποδομή που προστατεύει τα δάση και κατασκευάζει τεχνολογία ανανεώσιμης ενέργειας για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.
Καθώς η εν λόγω αγορά είναι εθελοντική, επικριτές εξέφρασαν την επιφύλαξη ότι πρόκειται για "πράσινο πλύσιμο" καθώς μια εταιρεία θα αγοράζει πιστώσεις άνθρακα από μια επιχείρηση εκτός ρυθμιζόμενης ανταλλαγής, χωρίς μειώνεται η συνολική ποσότητα αερίων θερμοκηπίου που απελευθερώνονται από τους αγοραστές. Απλώς αντισταθμίζονται, γεγονός που επιτρέπει στις εταιρείες να ισχυρίζονται ότι είναι φιλικές προς το περιβάλλον χωρίς να μειώνουν τις συνολικές εκπομπές τους. Οι πιστώσεις άνθρακα μπορούν επίσης να αγοραστούν από έργα που θα συνέβαλλαν ούτως ή άλλως στην περιβαλλοντική προστασία. Για παράδειγμα, μια επενδυτική εταιρεία μπορεί να πληρώνει τους αγρότες για να μετατρέψουν τα χωράφια τους σε δάση και να πουλήσουν αυτές τις πιστώσεις σε εταιρείες[5].
Τέλος, η εθελοντική αγορά λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη από τις ομοσπονδιακές ή τοπικές ρυθμιστικές αρχές. Επειδή η εθελοντική αγορά δεν έχει ανώτατο όριο για τον τόνο των εκπομπών που μπορούν να αντισταθμιστούν, η εποπτεία της οδήγησης είναι ένα σύνολο προτύπων φορέων που επικυρώνουν τις πιστώσεις άνθρακα.
[1] Η πίστωση άνθρακα είναι μια άδεια που επιτρέπει στην εταιρεία που την κατέχει να εκπέμπει μια ορισμένη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα ή άλλων αερίων του θερμοκηπίου. Μια πίστωση επιτρέπει την εκπομπή μάζας ίσης με έναν τόνο διοξειδίου του άνθρακα. [2] Το πρωτόκολλο του Κιότο αναθεωρήθηκε το 2012 σε μια συμφωνία γνωστή ως τροπολογία της Ντόχα, η οποία κυρώθηκε τον Οκτώβριο του 2020, με 147 κράτη μέλη να έχουν «καταθέσει το μέσο αποδοχής τους». [3] Οι συναλλαγές των CER πραγματοποιήθηκαν σε χωριστή αγορά. [4] Η Συμφωνία του Παρισιού, γνωστή και ως Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα, είναι μια συμφωνία μεταξύ των ηγετών πάνω από 180 χωρών για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και τον περιορισμό της αύξησης της παγκόσμιας θερμοκρασίας κάτω από τους 2 βαθμούς Κελσίου (3,6 F) πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα μέχρι το έτος 2100. [5] Επίσης, ορισμένες από αυτές τις πιστώσεις άνθρακα μέσω αυτών των έργων δεν είναι μόνιμες. Για παράδειγμα, το διεθνές διοικητικό όργανο ποδοσφαίρου FIFA αγόρασε πιστώσεις για να βοηθήσει στην αντιστάθμιση των εκπομπών από το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία. Αλλά λίγο αργότερα, τα δέντρα κόπηκαν. Το έργο ανεστάλη το 2018 μετά Το έργο ανεστάλη το 2018 μετά την καταγραφή περισσότερων δέντρων από όλες τις πιστώσεις που πωλήθηκαν.
Comentarios